Schematisch:

Glucose (druivensuiker) + lucht (zuurstof) → water + koolzuurgas

Scheikundigen en anderen die de gelijkheid van deze reactie in de dode en de levende natuur poneren, hebben hun aandacht alleen gericht op de uitgangsstoffen en de reactieproducten. Ik denk dat zij vergeten dat de processen (de omzettingen) in beide gevallen totaal anders verlopen. In het laboratorium (= de anorganische wereld) gaat de reactie gepaard met rookontwikkeling, vuurverschijnselen, geknetter, reukwaarnemingen, kleur; en toestandsveranderingen. Er is een zeer duidelijk waarneembare reactie, die door de mens in gang gezet moet worden; uit zichzelf verloopt deze niet. In het geval van de  „verbranding" in het levend organisme zijn er geen van dergelijke waarnemingen te doen. 

Het constateren dat er iets gebeurt in de spieren als stofomzetting vraagt al een ingreep, waardoor de geslotenheid van het menselijk lichaam te niet gedaan wordt. Hierdoor treden wetmatigheden of tendensen van de anorganische wereld, die natuurlijk ook in elk levend organisme aanwezig zijn, te duidelijk op de voorgrond, waardoor de aandacht voor het typisch levende vermindert. Daar wij steeds geneigd zijn het materiële voorop te stellen, vergeten wij dat dit materiële vaak ondergeschikt is aan andere krachten. Het duidelijkst blijkt dit als een levend organisme sterft: vrijwel direct treden de vervalprocessen op. Het resultaat hiervan kan pas na enige tijd zichtbaar zijn: Verdwijnen van de vorm, slap worden, verschijnen van rottingsproducten. Het geheel valt in delen uiteen. Zolang het leven bezit van het organisme had, bleven de vervalprocessen ondergeschikt aan andere, die er voo zorgden dat het organisme (plant, dier of mens) zijn levenstaken kon uitoefenen.

Met bet bovenstaande is, denk ik, duidelijk geworden dat er tenminste verschillen kunnen zijn tussen reacties zoals deze in de anorganische wereld en in de levende natuur verlopen.